නෙළුම් යායේ අටමාගේ සෙල්පිය!!!

                              නෙළුම් යාය සම්මාන උළෙලට එනතැන ඉඳන් කතන්දර ගොඩයි.  පිටකොටුවට ඇනොපිලිස් එක්ක ඇවිත් කොටුවේ ඉස්ටෙසම ගාවට එනකල් පයින් ගාටල කොටුවේ "ව"යන්න යටට එනකොටම කෝච්චියෙන් ආපු අටමත් හොහෙදෝ ඉඳන් පාත් උනා. කවදාවත් දැකල නැති අටමයි මායි "උඹ උසයිනේ, උඹේ රැව්ල අරියාදුවට පොල් හිටෝලා වගේනෙ , උඹ කැහැටුයි නෙ " විදියෙ අන්‍යොන්‍ය  ශරීරාංග ගැන වර්ණනාවක් කොරගත්ත . ඒක  ඉවර වෙලා "යන්ඩ කලින් අනුමත වෙලා යමු" අයිඩියාවට අනුව වෝල් මාකොට් එකට එහාපැත්තෙ මොකක්දෝ එකක(නම මතක නෑ ) උඩ තට්ටුවට ගිහිං ඉද්දි "වැව් ඉස්මත්තා" අටමා ඇමතුවා. අටමා "වරෙන් වරෙන්, අතනින් වරෙන්, මෙතනින් වරෙන්, පොලව පළාගෙන වරෙන්, අහස ගුගුරුවාගෙන වරෙන්, උඩින් වරෙන්, යටින් වරෙන්, ඇවිල්ල උඩ තට්ටුවට වරෙන්' කියල මාර්ග විස්තරේ කිව්වා. ඕක හරියට අහගන්නේ නැතුව පරක්කු වෙච්ච "වැව් ඉස්මත්තට" අටමගෙන් ලැබුණු ප්‍රති උත්තර මෙතන ලියන්ඩ බෑ. එතන කයි කතන්දර කිය කියා වෙලාව කාපු අපි සැට් එකට "කල්‍යාණ මිත්‍ර" සහ  "කටුස්සා" සැරින් සැරේට කතාකරලා ජාතිය අමතනවා.

කමියා  අටමට කතාකරල ගේන්න කියපු වතුර බෝතලෙන් වතුර බොන්න  හිටියනං එහෙම උන්දැ දිව ගිලිලා මැරිල . කොහොමින් කොහොමින්හරි කරත්තෙට පොල් පටෙව්ව වගේ රෝද තුනක පිටිපස්සට හතරදෙනාම ගොඩවෙලා හතරදෙනාම සූරයෝ වගේ එතනින් එන්න පිටත් උනා. ත්‍රීවීල් අයියගෙ නැවිගේෂන්, අටමගෙ නැවිගේෂන්, ඇනොපිලියගේ නැවිගේෂන් ඔක්කොගෙන්ම කළවං  වෙච්ච රෝද තුන ඔල්මොරොන්දන් වෙලා අඥ්ඥකොරොස් වෙලා වටේ රවුන් ගහල ගහල තැනට එන්න පැය 2ක් විතර ගියා මයේ හිතේ. එකෙක් කිරුල පාරක් ගැන කියනවා, තව එකෙක් කිරුලපන කියනවා, තව එකෙක් කම්කරු දෙපාර්තමේන්තු හොයනවා, තව එකෙක් පොල්හේන්ගොඩ හොයනව, ආසිරි ඉස්පිරිතාලේ පැත්තටත් ගියා එකපාරක්. කොහොමහරි අපි එනකොට වෙලාව පැනල ගොඩක් වෙලා.

"ඉන්ටනෙට් එකේ ලියන කට්ටියගේ මෙව්වා එක" කොහෙද තියෙන්නෙ අහගෙන සාලාවට රිංගනකොට එතන හෙන දේශනයක් යනවා. "ඔළුව වටෙන් අතදාල නහය ඇල්ලුව වගේ" පහලින් ඇවිත් උඩට නැගල, උඩින් ආයේ පහලට බැහැල අයිනක් අල්ලල වාඩි උනා. දේශනා ඇහිල්ල පැත්තක, මං හෝ ගාල වටපිට බලනවා කව්ද කටුස්සා, කව්ද කමිය, කව්ද ඉවාන්, කව්ද මාතලන් කියල. අටං අයිය අත පය වන වන සැලියුට් ගහනවා අඳුරන උදවියට. මාත් උගෙන් අහගන්නවා අරූ කව්ද?, මූ කව්ද? කියල. දේශනා ගැන මම මෙතන කියන්න යන්නෙ නෑ . එව්ව සුපිරියටම කෙරුණා ( මං ඇහුවෙ නැති උනාට). ඉන්ටනෙට් කෝලම නාට්ටිය බැලුව. ඒකත් ලස්සනයි. කරු ජයසූරිය මහත්තය ආවම ෂෙඩූල් එක පොඩ්ඩක් වෙනස් උනා මට තේරුණු විදියට. හැමදාම ඉතිං දේශපාලන කාරයන්ගෙ ෂෙඩූල් වලට මිසක් තියන ෂෙඩූල් වලටයැ වැඩ කෙරෙන්නෙ. අපේ කල්‍යාණ මිත්‍ර දත කට මැදගෙන කියන්න හිතාගෙන හිටපු කවි ටික මිස්උනෙත් ඔය නිසා වෙන්නැති. කිව්වෙ නැති උනාට "සුවනියර්" එකේ ෂෙඩූල් එකේ නම තියන එකම මදෑ...

වැඩේ යන අතරෙ කට්ටිය ගහනව "සෙල්පි". අටම ඉතිං ප්‍රසිද්ද බුවානෙ. පුටු පේලි අස්සෙන් ඔළුව දදා සෙල්පි වලට පෙනී හිටිනවා. ඔය වැඩේ කරන්න කිරිපනුව වගේ ඇඹරෙනකොට කලිසමටත් මොකද්දෝ උනා වගේ ඇහුණා. "ඕක ගැන කිව්වොත් තොපි මරනවා" කියල කිව්වා හන්ද මං සද්ද නැතුව ඉන්නවා. මං නං සෙල්පි වැඩේට විරුද්දයි කියල එකෙක් කියද්දි අටම ඔන්න "ගහමු යකෝ අපිත් සෙල්පියක්" කියල පෝන් එක මානල මොකද්දෝ එකක් කොලා. අරගෙන බැලින්නං ඒකෙ තිබ්බේ හවස් වරුවක කඳු පන්තියක් මැද්දෙන් ඉර බැහැගෙන යනව වගේ දර්ශණයක්. අපි ඔක්කොටම හිනා. ඔන්නොහෙ මගේ එකෙන් ගමු කියල ඇදලා ගත්ත පෝන් කබල. හුටා ඒකෙ කැමරාවක් නෑ නෙ. අපේ සෙල්පි සිහිනය බොඳ වෙලා ගියෙ ඔන්න ඔය විදියටයි. අටමගේ ෆෝන් එක යතාර්ථවාදී පිංතූර වැටෙන එකක් වෙන්නත් පුළුවන්. එකේ ඒ වැටුනේ නෙළුම් යායක්ද කව්ද දන්නෙ.

ඔය අවු අස්සෙ අජිත් අයියගෙ කැමරාව අපේ ඇනෝපිලියට අහුවෙලා මානනවා, ඔබනවා, මානනවා, ඔබනවා. ප්‍රොපෙසනල් පොටෝ කාරයෙක් වෙච්චි ඌට කැමරාවක් අහු උනොත් ඔහොමම තමා. අජිත් අයිය එව්ව ටික පොරසිද්ද කොරයි කියල හිතනවා (මොකද අරූ අපේ එව්වත් ගත්ත) . ඔය වැඩ ටික ඔය අව් අස්සෙ නැගල යද්දි හැමතැනම කැරකෙන මූණෙ සුදුපාට ගාගත්තු අභිරූපණ කෝලමෙක් හිටිය. ලඟට කතාකරලා කුචිකවන්න අටමයි මමයි ප්ලෑන් ගහන අස්සෙ අපේ ඇනෝපිලිය "හිප් ෆ්ලාස්ක්" එකක් ඇදල අරගෙන අරූට ෂොට් එකක් දුන්න. ඒක බිව්වා බිව්වමයි පොර අන්ත්‍රස්දහන් උනා. කොහෙන් ගියාද නෑ.

අජිත් කුමාරසිරි පාර්ලිමේන්තුවයි බල්ලොයි ගැන සිංදු කියනකොට කරු ජයසූරිය ගිහිං හිටිය එක හොඳට ගියා. නැත්තං කතා කරද්දි පෝඩියම් එකේ ඔළුව ගහගෙන ඔළුව පලාගන්නව ෂුවර්. "යකෝ අපේ උන්දැ වළන් හූරනව ඔයිට ලස්සනට"- අටමා.

අය සේරම ගිනි විජ්ජුම්බර අස්සෙ අජිත් අයියා එහෙ මෙහෙ දුවනවා. අර මොකද්දෝ අවයවය අහිමි වෙච්ච කඩියව මං ඒකට උපමා කරන්න යන්නෙ නෑ. කෝට් එක දාගෙන දුවනවා, ගලවල දුවනවා .. වැඩ ගොඩයි.
වැඩේ ඉවරවෙලා එලියට ගිය වෙලාවෙදි කට්ටිය එක්කම කතාකරන්න හම්බ උනා. බ්ලොග් කෙරුවාවෙ පඟරනැට්ටෙක් වෙච්චි මාව හැමෝම ආදරයෙන් පිළිගත්තා. ඒ ගැන පුදුමාකාර හැගීමක් හිතේ තියෙන්නෙ. බ්ලොග් කලාවේ ලොකු ලොක්කෝ, කෙරුමෝ හිතේ කිසිම කහටක් නැතුව මාව ඒ අතරට එකතුකරගත්තා වගේ දැනුනා. අටං අයිය කොන්දේසි විරහිතව ඉස්ටේසෝන් එකේ ඉඳන්ම මාව පිළිගත්ත. "යකෝ මං හිතුවේ උඹ වයසක බුවෙක් කියලනෙ. මොකද්ද අර දාල තියන පින්තූරෙ?" අතට අත දෙන ගමන් මාතලන් අයිය ඇහුව. කල්‍යාණ මිත්‍රයා නමේ විදියටම සෙට් උනා. කටුස්ස ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් ඉතුරු කලේ නෑ , සුදීක අයියල, ප්‍රාජේ සහෝදරයා, කම්මල මාධව  අයිය, ඉවාන් සහෝදරයා , මනෝ සහෝදරයා , ගන අඳුර මහේෂ් මල්ලි,  ඔය ඔක්කොම බොහොම සුහදව කතාකළා. නම් මිස් උනා කියල අමනාප වෙනවා එහෙම නෙවෙයි ඔන්න.

අජිත් අයිය කඩිමුඩියේ එහෙ මෙහෙ දුව දුව ඉන්නගමන් ඇවිත් කතාකරල ආයෙත් දිව්ව.
ගෑණු පරාණ වගේකුත් ඉන්නවා දැක්ක. සම්මාන දෙනකොට මේ තමයි බස්සි, මේ තමයි දීලා කියල දැකගත්ත. කතාකොරන්න නං හම්බුනේ නෑ. පුදුම වැඩේ කියන්නෙ ගල් බනිස් වල ගල් නෑ, වැලි තලප වල වැලි නෑ වගේ , කටුස්ස කිව්වට පාට මාරු කොරන්නෙත් නෑ, කෙට්ටුත් නෑ ( දෙන්නෙක් එක මිටියට බැඳල වගේ මුගේ සයිස් එක) . "ඉවාන්" කිව්වට හිතේ මැවිලා තිබ්බ සමාජවාදී බාහිර ස්වරූපයක් දැක්කෙම නෑ. මහේෂ් කිව්ව වගේ ජෙනුයින් ඩයල් එකක් තිබ්බෙ. මාතලන්ට සුද්දා කියල අමතන විදිය හරියටම හරි කියල දැනුන. බස්සිගේත් අනේ බකුසු පාටක් නං  පේන්න තිබ්බේ නෑ. "ගල් බළකාය" කිව්වට එකෙක් වත් ගල් ගහන එවුනුත් නෑ.

ඇත්තටම වැඩේ නං අපූරුවට සංවිධානය කරලා තිබුන. ඔඩිටෝරියම් එකත් මරු. වැඩසටහනුත් මරු. පැරා සහෝදරයා කරපු කතාවෙන් භාගයක් මට නං තේරුනෙත් නෑ. තේරෙන්න අහගෙන ඉන්නත් එපැයි. ඉස්කෝල වල, පන්ති වල අන්තිම පේලියේ ඉඳන් රොකට් ගහපු ක්‍රමේ මෙතෙන්ටත් නොදැනීම ආදේශ උනාද මන්ද. සර්ලා කොච්චර හොඳ උනත් හොඳට ඉගැන්නුවත් ඒවා අහගෙන ඉන්න එපැයි තේරෙන්න. එතෙන්දි  මගෙන් මොනවහරි වැරද්දක් උනා නං සමාව භාජනේකට දානවා හොඳයි. බ්ලොග් ලියවිල්ලේ අන්ගුටුමිට්ටෙක් වෙච්චි මට  බ්ලොග් රජවරු ගැන මේ විදියට කතාකරන්න හයියක් ආවෙ ඒ උදවිය තමන්ගෙ ගොඩට බොහොම සහෝදරත්වයෙන් මාව පිළිගත්තු විදිය නිසා. ඇත්තටම..

ඒ වගේම ආයෙත් වතාවක් , සම්මාන ලබපු හැමෝටම හද පත්ලෙන්ම සුභපතනවා, එතෙන්දි හැමෝටම කතාකරලා සුභපතන්න බැරි උනත් . අපූරුවට කෙරුණු මේ වැඩේ ඉස්සරහටත් මේ විදියටම කරගෙන යන්න අජිත් සහෝදරයා ඇතුළු කණ්ඩායමට හැකිවේවා කියල ප්‍රර්ථනා කරනවා. එහෙනං ඔන්න  ජයෙන් ජයම වේවා කියල මේක ඉවර කරනවා.. ආයෙත් දවසක මේ වගේම හම්බවෙමු.