දෙකට නැවී ජාතිය පාවාදීම

 

වැඩිහිටියන්ට අපිනම් ගරු කරන්නෙ දණ ගහල කකුල් දෙක අල්ලා වැඳලා. අම්මට තාත්තට නෑදෑයන්ට වගේම ගරු කරන්න ඕන අයට අපි දණගහල වඳිනවා. කතෝලිකයො ගොඩක් වෙලාවට වඳින්නේ නෑ. ඒත් අපේ සංස්කෘතිය එක්ක බද්ධ වෙච්ච සමහර කතෝලිකයොත් වැඩිහිටියන්ට, ගරුකලයුත්තන්ට දණගහල වඳින්න පැකිලෙන්නේ නෑ. දෙමළ , මුස්ලිම් උදවිය ඔය වැඩේ කරන විදිය ගැන ඒ තරම් අවබෝධයක් නැතත් ඉස්කෝලෙ ඉද්දි නං ඒ සහෝදරවරු අපූරුවට ගුරුවරුන්ට වැන්දා මතකයි අවශ්‍ය අවස්ථා වල. තැනක් නොතැනක් නැතුව ගරුකටයුතු උදවියට දණගහල වඳින පුරුද්ද තාමත් මට තියනවා. අදටත් පවුල්කාරයෙක් උනත් රෑට නිදාගන්න යන්නෙත් අම්මට තාත්තට වැඳලා. ඔය වඳින වැඩේ නිසා සිද්ධවෙන කාරණා කීපයක්ම තියන බව අත්දැකීමෙන් දැනෙනව මට නං.

අපි කාටහරි වඳිනකොට අපේ හිතේ ඒ පුද්ගලයා පිළිබඳව ගරුකටයුතු හැගීමක් නිතැතින්ම ඇතිවෙනවා. වැඳුම් ලබන පුද්ගලයාගෙ හිතේ ඇතිවෙන දේවල් අරිට වඩා ගොඩක් වැඩියි. තමන්ට වඳින පුද්ගලයා පිළිබඳව ආදරයක්, කරුණාවක්, පහන් හැගීමක් වගේම යම් වරදක් කරලා තියනවනං එකට සමාව දෙන්න පෙළඹෙන ගතියකුත් ඒ තුලින් ඇතිවෙනවා. "අනේ මොනවා උනත් කකුල් දෙක ළඟ වැටිලා වඳින මූ හිත හොඳ එකා" කියල හිතෙනවා වැඳුම් ලබන පුද්ගලයට. ඔය වැඳිල්ල නිසා ගොඩ ගිය වාර අනන්තයි මම නං. කොහේ හරි රස්තියාදුවක් ගහන්න ක්ලාස් කට් කරන්න ගියත් යන්නෙ වැඳලා තමයි. යනකොට සැක හිතන්නෙ නෑ එතකොට. හෙනම කුපාඩි වැඩක් තමා ඉතිං අම්ම තාත්තා රවට්ටනවා කියන එක. ඒත් ඉතිං අවිචාර සමයේ කොළු කමට කරන දේවල් ඉතිං වෙනස් වෙන්නෙ නෑ නොවැ. වැරද්දක් කරලා ගෙදරට අහු උනාමත් ෂේප් කරගන්නෙත්  වැඳලා තමයි. එහෙම බැලුවහම ඉතිං වඳින එකේ අරුම පුදුම බලයක් තියනවා. මගේ යාලුවෙක් ඉන්නවා , ඌ අපේ ගෙදර ඇවිල්ල යනකොට වැඳලා යන්නෙ නැත්තේ ගෙදර ඉන්න බල්ලන්ට විතරයි. අලි පැටිය වගේ හතරගාතේ දාල අපේ අම්මට වඳිනකොට අපේ අම්මගෙ ඇස් දිලිසෙනවා මට පෙනිලා තියනවා. ගියාට පස්සෙ "අනේ හොඳ කොලුවා, පොඩි එකා වාගෙ කොච්චර දඟ වැඩ කලත්" කියල අපේ අම්මගෙ කටෙන් පිටවෙනවා හැමදාම. වැඳිල්ලෙ බලේ කියන්නෙ ඕකට තමා. බීල ගහගෙන තියා මොනා දහදුරා වැඩේ කලත් අපේ අම්මට ඌව ලොකුයි , යනකොට  වැඳලා යන්නෙ නැති අනිත් යාළුවන්ට වඩා. 

 පොල් ගෙඩියක් ගාල දෙන එකෙන්, පොඩි පොඩි අඩුපාඩු ගැන කිව්වම මතක තියාගෙන ඉඳල ඒවාගෙනත් දෙන එකෙන් ලේසියෙන් ෂේප් කරගන්න පුළුවන් අපේ අම්මලා ගමනක් ගිහිං එනකොට මල් පැළ දෙකතුනක් අරන් එන එකෙන් හොඳටම ශේප් කරගන්න පුළුවන් කියන තියරිය ප්‍රකාශයට පත් කලෙත් අරූ ම තමා. ඔය කතාව කිව්වෙත් ට්‍රිප් එකක් ගිහිං එනකොට නුවරඑළියෙන් උන්ගේ අම්මට මල් පැළ වගයක් අරගන්න ගමන්. මමත් මල් පල වගයක් ගෙනත් බැලුව උගේ තියරිය කොහොමද කියල. වැඩේ අත්දුටුවයි. කොළුකාලේ ට්‍රිප් යනකොට කොල්ල නැති පාළුවෙන් මූණ එල්ලගෙන ඉන්න අම්මලගෙ නුරුස්නා ගතියට නියම බේත. පොඩ්ඩක් ට්‍රැක් එකෙන් පැන්නද මන්ද. කොහොමින් කොහොමින්හරි මම අදටත්  ඕනෑම යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර ගියාම එනකොට එන්නේ ගෙදර බල්ලට ඇරෙන්න වැඩිමල් ඔක්කොටම වැඳලා.

වැඳිල්ල ගැන කතාකරනකොට ගෑණු තමුන්ගෙ මිනිහට වඳින එක ගැනත් පොඩ්ඩක් කියන්නම්. අළුත් අවුරුද්දට අපේ අම්ම අපේ තාත්තට බුලත් දීල වඳිනවා. අදටත් ඒ දිහා බලන් ඉන්නකොට මගේ හිතට මහා පුදුමාකාර හැඟීමක් දැනෙනවා. මම දැකල තියනවා ඒ වෙලාවට තාත්තගේ ඇස් වල කඳුළු. කඳුළු ඇස් වල පුරෝගෙන තමුන්ගෙ ආදරණීය බිරිඳ වැළඳගන්න, කඳුළු ඇස් වල පුරෝගෙන තමුන්ගෙ ස්වාමියට තුරුල් වෙන ඒ අවස්ථාව පුදුමාකාර විදියට හැඟීම්බරයි. මගේ ආදරණීය බිරිඳත් අලුත් අවුරුද්ද දවසට ඒ විදිහටම මට හැඟීම්බරවෙන්න සලස්වනවා. එතන ඇතිවෙන්නෙ පුදුමාකාර බැඳීමක්. කාන්තා විමුක්තිවාදීන් රෙදි උස්සගෙන මේකට විරුද්ධව කතා කරාවි. ගෑණි මොකටද මිනිහට වඳින්නේ කියල. නිකමටහෝ ඔය වැඩේ තහනම් කළා කියමුකෝ. එදා ඉඳල අවුරුදු දාට  මං මගේ ගෑණිට වඳිනවා කිසිම හිතේ කහටක් නැතුව, ඒ හැඟීම ආයෙත් මට ලබාගන්න ඕන නිසා.  ඒක ඒ තරමටම හදවතට සමීපයි. එහෙම බැලුවම වඳිනවා කියන්නෙ මහ පුදුමාකාර විදියේ සම්බන්ධතාවයක්, බැඳීමක් ගොඩනැගෙන ක්‍රියාවක්.

අත්දෙක එකතුකරලා පපුව මට්ටමට ගෙනැල්ල  "ආයුබෝවන්" කියන අපි ඒ අත් දෙකම හිස්මුදුනට ගෙනැල්ල පූජනීය තැනකට ගියාම වඳිනවා.  මල ගෙදරකට ගිහිං ඒ විදියට අත්දෙක හිස්මුදුනෙ තියල ඉදිරියට නැවිල මිණියට අවසන් ගෞරව දක්වනවා දැකපු අපේ තාත්ත මට උපදේශයක් දුන්න. තමුන්ගෙ අම්මගෙ තාත්තගෙ දේහයට ගෞරව කරනකොට ඇරෙන්න වෙනත් මියගිය දේහයකට ගෞරව දක්වන්න වඳිනකොට, අත්දෙක පපුව මට්ටමේ හෝ ඊට පහලින් තියල ඉදිරියට නැවිල වඳිනවා මිසක දොහොත් මුදුන් දීල වඳින්නේ නැතිලු. ඒකෙත් හැටි එහෙම බැලුවම. වඳින්නත් ගෞරව දක්වන්නත් ක්‍රම සහ විධි තියනවා. හින්දි චිත්‍රපටි බලල එව්වගෙන් ඉගෙනගත්තු අමුතු වැඳිල්ලකුත් මම දැකල තියනවා. පොඩ්ඩක් විතර නැවිල එක අතකින් වැඳුම් ලබන කෙනාගෙ කකුලක් අල්ලලා ඒ අත ඉඹිනවා. කොහොම කොහොමහරි ආචාර සමාචාර දක්වන විධි විවිධ රටවල්, ජාතීන්, ප්‍රදේශයන් අනුව වෙනස් උනත් ඒ හැම එකෙන්ම වෙන්නෙ එකම දේ. ඒ තමයි අන්‍යොන්‍ය සම්බන්ධතා වැඩි දියුණු කරගැනීම.

සිරිසේන මැතිණිය එලිසබෙත් රැජින හමුවුණු අවස්ථාවේ ආචාර කරපු විදිය ගැන මිනිස්සු  පුදුමාකාර ආන්දෝලනයකින් කතාකරනවා දකින්න ලැබුණ. මුන්දැ අරුන්දැට අතට අත දෙනකොට ටිකක් විතර දෙකට නැවුනයි කියල අපේ එවුං පුදුමාකාර රුදාවකින් කතාකරන්නෙ. මුන් කියන විදියට සිරිසේන මැතිණිය ගියාම රැජින දණ ගහල වඳින්න ඕන උන්දැට . ඒ වඳින ගමන් ඒ කාලේ ලංකාව අල්ලගත්තට සමාවෙන්න කියලත් කියන්න ඕන. අනේ මට හිතෙන විදියට නං සිරිසේන බිරියට ඔය අතට අත දෙවිලි පුරුදුත් නෑ. ගොඩක් තැන් වල ආයුබෝවන් කියල කියනවා මං නං දැකල තියෙන්නෙ. රෝමෙට ගියාම රෝමන් කෙනෙක් වගේ ඉන්න ඕන වෙච්ච නිසාවට අතට අත දෙන්න ඇති. ආරාධිතයා බොහෝ වෙලාවට කරන්නෙ තමන්ගෙ රටේ හෝ ප්‍රදේශයේ සිරිත අනුව ආරාධනය කරන පුද්ගලයාට ආචාර කිරීම. අරාබි රජ වරයෙක් අතට අත දෙන ක්‍රමයට අචාර සමාචාර දක්වන රැජිණගේ මාලිගාවට ගියාම තමුන්ගෙ "උම්මා මොඩල් ආචාරේ " රැජිණට කරන්න යන්නෙ නෑ. තමන්ට වඩා වයසින් වැඩි ,අත්දැකීම් සහ පිළිගැනීමෙන් ඉහළ එලිසබෙත් රැජිණට අතට අත දෙනකොට අපේ රැජිණගෙ දණිස් ,කොන්ද ඉබේම නැවෙන්න ඇති. 

 තමන්ට වඩා බලවත් උදවිය ඉදිරියේ කොයි තරම් කොන්ද කෙලින් තියාගෙන "මෝල්ගහ වගේ" හිටියත් හිටියත් ,ඇත්ත යතාර්ථයට අනුව තමන්ගෙ හිත දන්නවා තමන් ඔවුන්ට වඩා පාතින් ඉන්නෙ කියල. "වහල් මානසිකත්වය" කියල සමහරු මේ දේ හඳුන්වන්න හැදුවත් ඇත්ත ඒක නෙවෙයි. ගරු කලයුත්තන්ට ගරුකරමින්, තමන්ගෙ ස්වාධීනත්වය රැකගෙන තමන්ගෙ හැකියාවන් මගින්  තමුන්ගෙ නිවහල් බව සහ බලය සාක්ෂාත් කරගතයුතුයි කියන එකයි මගේ නම් හැඟීම. කොඳු පොලු වගේ තියාගෙන අතට අත දෙන ගමන් වහල් භාවයෙන් යුතුව කටයුතු කරනවා නම් එතනයි වැරැද්ද තියෙන්නෙ. මයිත්‍රීපාල ජනාධිපති වරයාගේ ප්‍රතිපත්ති සහ ක්‍රියාමාර්ග වලින් ඒ බව මණින්නේ නැතිව බිරිඳ  අතට අත දෙන වෙලාවේදී කොන්දේ ආනතියෙන් ඒක මැනිල්ල තමයි මෙතන තියන ගැටළුව. මයිත්‍රීට ඉංග්‍රීසි බැරිකම, බිරිඳගේ කොන්ද නැවෙන අංශක ගාන ප්‍රශ්නයක් වෙච්ච උන් තමයි මටනං තේරෙන විදියට නියම වහල්ලු. මුන් කියන ආකාරයට සුද්දා  මෙහෙ යටත් කරගෙන හිටිය කියල, අපේ මිනිස්සු ඒ කාලේ තලා පෙළා දැම්ම කියල ඒ "ඇරියස් කවර් කරගත යුතුයි" අමුඩයක් ගහගෙන කරත්තෙන් යනගමන් ඔය කතාව කිව්ව නං ඕක පිළිගන්න සාධාරණ හේතු තියනවා.

වෙනස් වෙන ලෝකෙ ඒ වෙනස් වීම් වලට අනුවර්තනය වෙමින් තමන්ගෙ අනන්‍යතාවනුත් රැකගෙන ඉස්සරහට යන එක තමයි සිදුවිය යුත්තෙ. ඒත් කාලයත් එක්ක එක එක ආකාර වල ආචාර දක්වන විදි නැතිවෙලා අතට අත දෙන ක්‍රමේ විතරක් ඉතුරු වෙයිද දන්නෙ නෑ.  අනාගතේදි දණගහල වඳින එකත් "වහල් මානසිකත්වයේ ලක්ෂණයක්" විදියට දැකල ඒක හෙළාදකින්නත් ඉඩතියනවා. ඒ කොහොම උනත් ඔය හැම දේකම ඊට අනන්‍ය අන්‍යොන්‍ය සම්බන්ධතා ගොඩනැගෙන විදි තියනවා. තාත්තටත් නම කියල කතාකරන්න පෙළඹෙන "සුද්දගෙ ක්‍රමේ"ට වැඩිය, තාත්තට  ගරුසරු දීල වඳින ක්‍රමේ මට නං දාහෙන් සම්පතයි.