ගණ ගෙඩි, වෙන්ඩ හාමුලා සමඟ අසරණ අලි පැටව්….

දඬු වැටට කොට ඇද්ද අලි ඇත්තු නසනා  -  පෙරහැරට දළ දිගට ඇති ඇත්තු සොයනා

සිල් රෙද්දේ ලේ ගෑවුනේ කොහොම සොයනා  -  අවි ගත්තු පින්වත්තු දාගැබට විදලා 

ඉරාජ් වීරරත්න නම්(මට දිරවන්නෙම නැති )  ගායකයා විසින් සංගීත අධ්‍යක්ෂණය කල , වසන්ත දුක්ගන්නාරාළ පද රචනාකළ මේ ගීය, ජාතික සමගිය පිළිබඳව වදින්නට අවශ්‍ය තැන් වලට පහර ගසමින් ගායනයවූ මං ආසම ගීතයක්. ජාතික සමගිය, ජාතිවාදය පිටුදැකීම  පිළිබඳව මෙම ගීය තේමා කොට ගත්තත් , මෙහි කියැවෙන කොට අදින අලි ඇත්තු , පෙරහැරේ අලි ඇත්තු , සිල් රෙද්ද සහ පින්වත්තු මාතෘකාකොටගෙන යම් කාරණාවක් පිලිබඳ සංවාදයකට එළඹෙන්නයි මේ උත්සහ කරන්නේ.

වර්තමාන දේශපාලන බල පෙරළියත් එක්කම "අලි පොත" , " අලි පැටවුන්" , "අලි  ලියාපදිංචිය", "හීළෑ අලි" පිළිබඳව සමාජයේ හැමතැනකම කතාබහට ලක්වෙනවා. අලිපැටවුන් සඟවාගෙන සිටීම, නීති විරෝධී ප්‍රවාහනය , අයිතිය පිළිබඳව ව්‍යාජ ලිපි ලේඛන සැකසීම ආදීකොටගත් බොහෝ කාරණා ලොකු පන්සල් සහ ලොකු සල්ලිකාරයන් සම්බන්ධයෙන් සෑම තැනකින්ම පාහේ අහන්නට ලැබෙනවා. 

ගම් වල කොලුකුරුට්ටෝ දිරාපු බෙණ තියන ගස් වලට බඩගාලා ගිරා පැටවූ, සැළලිහිණි පැටවු අල්ලාගෙන කූඩුකරලා හදනවා මං අනන්තවත් දැකල තියනවා. එහෙම ගස් බඩගාන කොල්ලන්ට "අනේ මටත් පැටියෙක් අල්ලල දියන් කොල්ලො" කියල ගිරා පැටියෙක් ගෙන්නාගෙන   කතාකරන්න පුරුදු කරවල "පෙත්තෝ බත් කෑවද " අහන, ගිරවෙක් ගෙදර ඉස්සරහ කූඩුවක එල්ලගෙන වටේම මිනිස්සුන්ට ප්‍රදර්ශනය කරන මිනිස්සු ගම් වල ගොඩදෙනෙක් ඉන්නව. ඔය කාරණාව මුලින්ම මතු කලේ කැලේ සත්තු තමන්ගේ බූදලයක් කියල හිතාගෙන ඉන්න ගණින්නාන්සෙලයි, හීනමානෙන් පෙළෙන සල්ලි කාරයොයි ඔය විදියටම අදාළ පුද්ගලයන්ට "මටත් අලි පැටියෙක් දෙන්න" කියල ඉල්ලගත්ත, මිලදීගත්ත විදියක් තියෙන්න ඇති කියල හිතේ මැවුණු නිසාවට. සල්ලිකාරයෝ තමන්ගේ තත්වේ පුම්බගන්න, ලොකු කමක් විදියට පෙන්නන්න, වලව්කාරකමක් ආරූඩ කරගන්න හීනමානය පෙරදැරිකරගෙන අලි පැටියෙක් වත්තේ දන්වැලකින් ගැටගහල හදන එක ඉහලම සමාජයෙ හෙනම "පොර වැඩක්" වෙන්නැති.

උපාසක දානෙට අනුන්ගෙන් ලැබුණු කෙසෙල් ඇවරියක් පන්සල් වත්තේ බැඳලා ඉන්න අලිපැටියට උජාරුවෙන් ගිල්ලවල ලබන සතුට  පන්සල් වල "ගණ ගෙඩියන්ට"  චතුරාර්ය සත්‍ය අවබෝධ කරගත්තම දැනෙන සතුටටත් වඩා  ලොකුඇති. බෙන්ස් කාර් එකක නැගල සසර කතරෙන් එතෙර වෙන්න පැට්‍රොල් කීයක නං වියදම් වෙයිද? අන්න ඒ වියදම කවර් කරගන්න සල්ලි එකතුකරන හාමුදුරුවරුන්ට බැරිවෙලාවත් අනාගතේදි බලශක්ති අර්බුධයක් ආවොතින් "බැකප් ප්ලෑන්" එකක් විදියට අලියගෙ පිටේ නැගල හරි සසර කතරෙන් එතෙර වෙන්න පුළුවන් මං හිතන්නෙ. 

නන්දන අතපත්තු මහතා මහතාගේ යටතේ අලි ඇතුන් සම්බන්දව පශු වෛද්‍ය වරයෙක් වශයෙන් සේවය කල ( පසුකාලීනව ප්‍රධාන වෛද්‍ය වරයෙක් විදියට සේවය කල) මහත්මයෙක් රචනා කල "අලි ඇතුන් සමග දස වසක්" (නම පොඩ්ඩක් එහෙමෙහෙ වෙලා ඇති සමහරවිට) නමින් පොතක් මීට වසරකට පමණ කලින් කියෙව්වා මතකයි. ඉතාම වැදගත් කරුණු සහිතව රසවත් විදියට ලියා තිබූ ඒ කෘතිය තුලින් "වන අලින්" පිළිබඳව බොහෝ කරුණු වගේම අලි මිනිස් ගැටුම, අලින්ට සිදුවන කෙනෙහිලි කම්, හැසිරීම් රටා, අතරමන් වන අලි පැටවුන් පුනරුත්ථාපනය අදීකොටගත් බොහෝ කරුණු සාකච්චාවට බඳුන්වෙලා තිබුණා මතකයි. මම දන්නා පරිද්දට පින්නවල අලි අනාථාගාරයේ බිහිවන පැටවුන් යම්කිසි ක්‍රමවේදයක් මගින් විහාරස්ථාන වලට  සහ සාමාන්‍ය පුද්ගලටන්ට නීතිමය අවසරයක් ඇතුව ලබාදීම සිදුවෙනවා. එසේ සිදුවන්නේ මට සිතෙන ආකාරයට මිනිසුන් සමග හැදී වැඩී මිනිස් වාසයට හුරු වුනු එම සතුන් වනාන්තර පරිසරයට හුරුකිරීම අපහසු නිසාවට වෙන්නැති. එහෙත් කැලයේ අතරමන් වූ අලි පැටවුන් බොහෝවිට උඩවලව ඇත් අතුරු සෙවණට යොමු කෙරීමෙන් පසුව ක්‍රමාණුකූල ක්‍රමවේදයක් මගින් නැවත වන ජීවිතයට හුරුකොට යලිත් ඔවුන් වනයට මුදාහරිනු ලබනවා.

 

නමුත් මම දන්න විදියට බොහෝවිට රටවල් අතර මිත්‍රත්වයේ සංකේතයක් විදියට අලි පැටවුන් ප්‍රදානය කිරීමේ  රාජතාන්ත්‍රික කටයුත්තෙදිත් පින්නවලින් සහ උඩවලවේ ඇත් අතුරු සේවනෙනුත් අලි පැටවුන් "පැහැරගන්නවා". ඒත් බොහෝ විට ඔරොත්තු නොදෙන දේශගුණයක්  සහිත පරිසරයක නන්නාදුනන ඇත්ගොව්වන් සමග හිරේ විලංගුවේ වැටෙන ඒ අලි පැටවා මගින් "රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික මිත්‍රත්වය" ශක්තිමත් වෙන්නේ කොහොමද කියල මම නම් දන්නෙ නෑ... එහෙම වෙනත් රටක  දුක් විඳින එක් අලි පැටවෙකු පිළිබඳව මෑතකදී අසන්නට ලැබුණා ඔබටත් මතක ඇති.

හමුදාවේ එක් සේනාංකයක  ලාන්ඡනික සත්වයා විදියට විසිතුරු රෙද්දක් පිටෙහි දරාගෙන කෙළිලොල් කඩිනම් ගමනින් උත්සව අවස්ථා වල ගමන්කරන අලි පැටවෙක් පිලිබඳ කලින් මා කිව් පොතේ සඳහන්වී තිබුනා. එහි තිබූ ආකාරයට ඇත් අතුරු සෙවණේ පුනරුත්තාපනය මගින් වනයට මුදාහැරීමට හැකියාව තිබූ සහ සූදානම්ව තිබූ අලි පැටියෙකුයි ඒ.. දේශපාලු මැදිහත්වීමක් නිසාවට කැලයේ උරුමය වෙනුවට එම සත්වයාට උරුම උනේ රෙජිමේන්තු ජීවිතයක්. 

 

තාක්ෂනය සහ යන්ත්‍රසූත්‍ර නොදියුණු අවදියේ ලංකාවේ බොහෝ සංවර්ධන වැඩකටයුතු සහ මිනිසුන්ට කල නොහැකි වැඩ වලට යොදාගත්තෙ අලි ඇතුන්. අපේ ගම් වලත් අලින් ලවා අද්දවනලද ගල් කුට්ටි ගල් පතුරු යොදාගෙන සකස් කල පාරවල්, ලිං බැමි, බෝක්කු , ගල් ඒදඬු අදත් දකින්න තියනවා. බොහෝවිට ඒ කාලේ අලි හිටියෙ වලව් වල. අද කාලේ බැකෝ , JCB , ගල් රෝල් වලින් කරන කාර්යයන් ඒ කාලෙ  සිදු කලේ අලි ඇතුන්ලවා. ඒ කාලේ අලි ඇතුන්ගෙන් වැඩ කරවල දීල මුදල් උපයපු "හාමු මහත්තුරු" අද කාලෙ නම්බුවට, තත්වෙට විතරක් උන්ව අතින් වියදම් කරගෙන නඩත්තු කරනවා. වැඩකට කරන්නේ පෙරහරේ යන එක විතරයි.  ඒ නිසාම වෙන්නැති "වලව් හීනමානෙන්"පෙලෙන , වංචාවෙන් හොරා කෑම මගින්  හෝ මුදල් උපයාගත් "වෙන්ඩ හාමුලා" අලිපැටවූ හොරකම් කරන්න දතකන්නේ.සුප්‍රසිද්ධ "පනාමුරේ ඇත්රාජා" කතාවෙ විදියට "ඇත්ගාල්" මගින් අළු ඇතුන් අල්ලාගෙන හීළෑ කරගනිමින් ඒ යුගයේ සංවර්ධන කටයුතු වලට යොදාගත්බව කියවෙනවා.

තාක්ෂනය සහ යන්ත්‍ර සූත්‍ර ඉතා දියුණු වර්තමායේ අලි ඇතුන්ගෙන් සංවර්ධනය සඳහා කිසියම්හෝ වැඩ කොටසක් ඉටු වෙන්නේ නැහැ. එහෙම හැකි බවක් තිබුනත් අවශ්‍යතාවයකුත් නැහැ. අලි ඇතුන් යොදාගැනෙන්නේ පෙරහැර කටයුතු සඳහා පමණයි. මගේ විශ්වාසයේ හැටියට ඒ සඳහා දැනට සිටින හීළෑ අලි ඇතුන් ප්‍රමාණය හොඳටම ප්‍රමාණවත්. අවශ්‍යම නම් පමණක් පින්නවල බිහිවන පැටවුන් මිනිස් වාසයට හුරුකම නිසාවට ඒ සඳහා පුහුණු කරගැනීම එතරම් ගැටළුවක් නැහැ.(මගේ පුද්ගලික මතයනම් , දළදා පෙරහැර කරඬුව වැඩම්මවීම සඳහා වුවද අලි ඇතුන් යොදාගැනීම වුවද සත්ව හිංසාවක් සහ අපරාධයක්) නමුත් වනයේ වෙසෙමින් අතරමංවූ අලි පැටවුන් පුනරුත්ථාපන කොට නැවත වනයටම මුදාහැරීමේ ක්‍රමානුකූල වැඩපිළිවලක් තිබියදීත් ඔවුන් පැහැරගනිමින් යමින් බැඳ දමා අතිශය කෲර අභ්‍යාස මහින් හීළෑ කරවාගනිමින් පන්සලේ නම්බුව රැකීමට සහ අයිතිකරුගේ තත්වය පෙන්වීමේ ප්‍රදර්ශන භාණ්ඩයක් ලෙස භාවිතාකිරීම අහස පොලව නූහුලන අපරාධයක්.

එදිනෙදා දානේ වේලත් තමන්ම පිසගෙන වළඳමින් එදා වේළ සොයාගත නොහැකිව වෙහෙසෙන ජන සමාජයන්හි අති දුෂ්කරව  සාශනික සේවයේ නිරතවෙන සිල්වත් බුද්ධපුත්‍රයන් වහන්සේලා වැඩවසන රටක, බෙන්ස් කාර් රථයක් මිලට ගැනීමට වෙහෙසෙන ගණින්නාන්සේලා කොටසකුත් අපට දකින්නට පුළුවන්.පොහොසත් දායකයින් පිරිසක් ලංකරගැනීම, පංසල මාලිගාවක් කරගැනීම , තිබෙන වාහනය සුඛෝපබෝගී බෙන්ස් රථයකට පෙරලවාගනීම, ටීවී බණට නිතර දෙවේලේ වැඩීම, ඉන් අනතුරුව පන්සල් වත්තේ අලියකු ගාල් කරගැනීම නූතන ගණ ගෙඩියන්ගේ එකම අභිලාෂය එයයි. අලි පැටවකු මිලදීගත නොහැකිනම් මුව පොව්වන් කිහිපදෙනෙකු හෝ පන්සල් වත්තේ කොටුකරගනීමට මුන් වෙහෙසෙන්නේ කාගේ බණ ඇසීමෙන්දයි සැකයක් උපදිනවා .. මුවෙක් හදන්නට අමාරුනම්, මොණරකු, දඬු ලීනෙකු, හාවෙකු, ඉත්තෑවකු  බැරි නම් තලගොයෙකු හෝ  පන්සල් වත්තේ කූඩු කර නොසිටීනම් සමහර ගණයන්ට පිලිකුල් භාවනාව වැඩීම අමාරුයි . වර්තමාන පන්සලේ තත්වය මේකයි.

සුද්දන්ට කත් අදිමින් තානාන්තර ලබාගත් වලව් පැලැන්තිය අද හොම්බෙන්. වලව් වත්තේ අලියාට කිතුල් ගහක් මිලයට කපාදීම  සහ ඇත්ගොව්වාට පඩි නඩි  ගෙවීමත් වලව්වේ හාමුට දැන් අමාරුයි. වලව් අඩුව පුරවන්න වර්තමානයේ "ඩීල් ව්‍යාපාරිකයන්" , "හොර දේශපාලුවන්" , " මගඩි විනිසුරුවන්" , " බිස්නස් වෙදදුරන්" ආදී කොටගත් පිරිසක් බිහිවෙලා. ඔක්කොම අඩුපාඩු සපිරුනත් උන්ගේ මහන්තත්වය රැකීමට "අලි" අඩුවක් ඉතුරුවෙලා . ඒකට අතරමං වෙච්ච  අලි පැටවු ටික "පළි".

කුප්‍රකට "පනාමුරේ ඇත්ගාලේ" ස්වකීය වර්ගයා වෙනුවෙන් ඇත්ගාලේ සෙසු අලියන් මෙල්ල කිරීමට එරෙහිව අරගල කල සුප්‍රසිද්ධ "පනාමුරේ ඇත රජු" (ඇතෙක්  කීවද සද්දන්ත අලියෙක්) වෙඩිතබා ඝාතනය කිරීමට සිදුවුණා කියල කියවල තියනවා. නිර්භයව වෙඩි සැරයට මුහුණදුන් ඒ හස්තිරාජයා, වෙඩි තැබූ පාහරයා දෙස බලාගෙනම දනින් වැටී මිය ගිය බව සඳහන්.  "පනාමුරේ ඇත්ගාලේ" හිමිකරුවා එවක කථානායක ධූරය දැරූ "සර් ෆ්‍රැන්සිස් මොලමුරේ" බව මම අහල තියනව.  ඔහු මියගොස් ඇත්තේ හෘදයාබාධයකින් සිටගෙන සිටිනවිට දණින් වැටීමෙන් අනතුරුව ලු. සොබාදහමේ තීන්දු තීරණ සැම කල්හිම සර්ව සාධාරණ බවයි මම නම් විශ්වාස කරන්නෙ. ඒ බව  අතීතයටත් වර්තමානයටත් අනාගතයටත් එක සේම  වලංගුයි.....