බොරු පඩ ෂෝ

ෆීලින් ඕසම් විත් අහවලා කියල ප්‍රමුඛ පෙලේ අවන්හලක අලකූරු පෙට්ටියකුයි, පියනෙන් වහල බටයක් දාපු ප්ලාස්ටික් බීම කොප්පෙකුයි, විසිතුරු මැල්ලුම් කොළ වලින් සරසපු බනිස් ගෙඩියකුයි අහුවෙන්න පොටෝ එකක් ගහල ෆේස් බුක්  දාන අපේ සහෝදර සහෝදරියෝ අපිට කියාදෙන පාඩම මොකක්ද?? හැමදාම ඕවයින් කනවා කියන එකද??පොඩ්ඩක් හිතල බලන්න...ඕක ඇතුලේ ලොකු කතන්දරයක් තියනවා..මමද ඇතුළුව ( එහෙම ෆොටෝ නොදැම්මට) ඉන්ටනෙට් ෆේස් බුක් පාවිච්චි කරන , පොටෝ ගන්න පුළුවන් ෆෝන් එකක් තියන (මට එහෙම එකක් නෑ) , ඉන්දලහිටල එහෙම තැනකින් කන්න සල්ලි තියන සැබෑ මධ්‍යම පාන්තිකයන්ගේ එක් පැතිකඩක් ගැන විස්තරයක් කියන්න මම මේ තටමන්නේ. 

ඇත්තටම හැමදාම ලොකු තැන් වලින් කන්න සල්ලි තියන ඉහල සමාජයේ ඉන්න බොහෝ දෙනා ඔය වගේ දේවල් මුහුණු පොතට දාලා තියනවා මම නම් දකින්නෙ කලාතුරකින්. මොකද ඒ වගේ උන්ට ඔයවගේ දේවල් මැජික් නෙවෙයි. 

පුංචිකාලේ අපි හරි කැමතියි සුළු දෙයක් උනත් මහා ලොකු හපන්කමක් කළා වගේ වැඩිහිටියන්ට පෙන්නලා  ඒ අය ලවා ඒ දේ වර්ණනා කරවාගෙන සතුටු වෙන්න. ඇත්තටම ඒක තමයි "සිඟිති මානසිකත්වය" කියන්නෙ. "අපේ පුතා අද ඔක්කොම බත් ටික කාලා. හරිම හපනා" කියල කියවගන්න ආසාවෙන් මමත් පොඩි කාලේ අමාරුවෙන් හරි බත් ඔක්කොම ටික ගිලදාළ තියනවා.  ඒ වගේම පොඩි කාලෙ අපිට "ප්‍රදර්ශන මානසිකත්වයකුත්" බොහොම ලොකුවට තිබුණා. කාට හරි පේන්න ලොකු වැඩක් කරන්න, අලුත් බඩුවක් හම්බුනාම එක ප්‍රදර්ශනය කරන්න, අලුත් ඇඳුමක් අන්දවනකල් කෑගහල අඬන්න අපි පෙළඹුණා ඒ කාලේ.

  බතුයි පරිප්පුයි පොල් සම්බෝලයි එක්ක තුන් වේල බත් කන සාමාන්‍ය පන්තියෙ මිනිස්සු  වෙනසකටත් එක්ක සතියකට දවසක් වත් පිටින් කන්න පුරුදු වෙලා ඉන්නවා අද. ගම් වල පවා "කොත්තු කඩ" , "ෆ්‍රයිඩ් රයිස්" කඩ බිහිවෙන්නෙ ඒ සේවාව සපයන්න. පහලම පන්තියෙ මනුස්සය තමන්ගේ පවුලට සතියකට දෙකකට සැරයක් කොත්තු දෙකතුනක් ගෙනත් දෙනවා හා සමානව ඊට ටිකක් එපිටට ගිය මධ්‍යම පාන්තිකයා ඊට ටිකක් ලොකු ආපන ශාලා වලින් අහාර ගන්නවා.  එක ඇත්තටම හොඳ ප්‍රවනතාවක්. මිනිස්සු හැමදාම සම්බෝලයි බතුයි කන්න අවශ්‍ය නෑ. අපි හැමෝම ජීවත් වෙන්න වෙරදරන මේ අරගලයේදි වෙනසක් අපිට අවශ්‍යයි. හැමදාම විඳවනවා වගේම ඉඳල හිටලා වත් ජීවිතය විඳින්න අවශ්‍යයි. විනෝද ගමන් බිමන් යන්න, කැමති රස කෑම කන්න, අලුත් දේවල් ජීවිතයට එක්කරගන්න අපි හැමෝම කැමතියි. ඇත්තටම ඒ දේවලුත් මානව අයිතිවාසිකම්.

 

හැබැයි ඉතිං අපේ එවුං බහුතරයක්, KFC , MacDonald, Pizza-hut වගේ අවන්හල සහ ඔය තැන තැන තියන ෆුඩ් කෝට් වලට ගියාම කනවට වැඩිය කරන්නේ ෆොටෝ ෂූට් කරන එක. ඇඟිලි එක එක විදි වලට උළුක් කරන් අත් දික් කරගෙන කටවල් පුකවල් වගේ හදාගෙන ( උන් කියන්නෙ ඒ duck-face ලු) ෆොටෝ ගන්න එක. ඔය වැඩේ මම හැමතැනම දැකල තියනවා. පොඩි එවුන්ගේ ආසාවනේ. ඒක කමක් නෑම කියමුකෝ.   ඒ නමුත් ඕක හෙන ලොකුකමක් විදියට හිතාගෙන අනිත් උන්ට ලොකුකම් පාන එක තමයි මට නම් දිරවන්නෙම නැත්තේ.සිඟිති මානසිකත්වයයි, ප්‍රදර්ශන මානසිකත්වයයි එකතු උනාම වෙන දේවල්..

සාමාන්‍ය ජීවිතේදී නූතන ගෑනු පරම්පරාවෙන් දකින්න හම්බවෙන අනිත් දේ තමයි සිංහල කතාකරන්න අමාරු බව පෙන්නන එක. කතාකරද්දී දිව පටලෝල බොහොම අමාරුවෙන් හක්කේ මොනවහරි හිරකරගෙන දිව යට රිදෙන බිබිලක් තියනවා වගේ තමයි බොහොමයක් එවුන් දැන් සිංහල කතාකරන්නෙ. කතාවේ සිංහල වචන මැද්දට ඉංගිරිසි වචන බලෙන් ඔබ්බවල ඒ මැද්දට තව "සෝ", "කස්" , "බයිද වේ" , "ඇක්චුවලි" වගේ පොස් වචන ටිකක් දැම්මේ නැත්තං මුන්ගෙ නම්බුවට පිරිමහගන්න බැරි තරම් කැළලක් වෙනවා මයෙ හිතේ. 

 ඔය සිංහල කතාකරන්න අමාරුබව පෙන්නන ගොඩක් නෝනලා අවුරුදු ගානක් ලංකාවේ ඉඳල කොස් පොළොස් කාල අපූරුවට අමු සිංහල කතාකරපු උදවිය. අවුරුද්දක් දෙකක් රට ගිය ගමං මෙන්න මුන්ට සිංහල මතක නෑ.. සමහරුන්ට රට යන්න ඕන නෑ. නෑදෑයෙක් පිටරට හිටියත් සිංහල බැරුව යනවා... කොම්පියුටර් කෝස් එකක් කොලත් සිංහල තමයි මුලින්ම බැරුව යන්නේ. කොළඹ ඔපීසියක තේ හදන්න ගියත් සිංහල බැරුව යනවා. 

හැබැයි මම දන්න දකින එක දෙයක් තියනවා. බහුතරයක් ඔය විදියෙ අලි ඔලු කාරියන්ට ඉංගිරිසිත් හරියට බෑ. සිංහලත් හරියට බෑ. කල්ලතෝනි!! කොන්ඩෙත් තැන් තැන් වලින් කාවො කෑව වගේ කපල , කෙස් ගස් කරන්ට් වැදුන වගේ කෙලින් කරල , ගඩොල් ලෝඩ් එකක් බාල වගේ තැන තැන වලින් කොන්ඩෙ දුඹුරුපාට කරලා අර කලින් කියපු විදියට කතා කරන කෙල්ලො තමයි උන් කියන විදියට "පොෂ්" පරම්පරාව.

 

දැන් අලුතෙන්ම ගම් වල කොල්ලන්ගේ විලාසිතාව තමයි ඩුබායි යන එක. ඉගෙනගත්ත "ට්‍රේඩ්" එකකට නෙවෙයි යන්නේ, රට යනවා කියල ඔහේ ගිහින් මොකක් හරි කම්කරු රස්සාවක් කරනවා. ඇත්තටම මෙහෙ රස්තියාදු ගගහ ඉන්නවට වඩා එක ගොඩක් හොඳයි. එත් වෙන්නේ වෙනම දෙයක්. කොල්ල රට ගියගමන් එහෙ අරුමෝසම් දැක්කම පිස්සු හැදිලා හම්බකරන තුට්ටු දෙක එක එක ජොලි වැඩ වලට වියදම් කරනවා. ඉස්සෙල්ලම ගහනවා අතේ පච්චයක්. ඊටපස්සේ ගන්නවා ලොකු ෆෝන් එකක්. ඊටත් පස්සේ ගන්නවා ලැප් ටොප් එකක්. කොහොමහරි අවුරුදු 2කින් ලංකාවට ඇවිල්ල දානව හෙන ග්‍රෑන්ඩ් පාටියක්. කන්නද  බොන්නද  නැති දෙයක් නෑ.. අනේ කොල්ල හම්බකරපු සල්ලි ටික වාෂ්ප වෙන්න මාසයක් යන්නේ නෑ. ඊටපස්සෙ මුලින්ම විකුනනවා අර ලොකු ෆෝන් එක. ඊටපස්සෙ ලැප් ටොප් එක. අන්තිමට ඉතුරුවෙන්නෙ අතේ ගහපු පච්චේ විතරයි. අයෙත් හතර අතේ ණය වෙලා රට යනවා. ටිකදෙනෙක් යමක් හොයාගෙන ඉතුරු කරගෙන ජීවත් උනත් බහුතරය ඔය කිව්ව විදියට ඉන්නෙ.

සතපහ අතේ නැති උනත් පච්චයක් අතේ ගහල එක පේන්න ඇඳපන් කොල්ලෝ ස්කිනි එකක්. කෝල් එකක් ගන්න හදිස්සියකට ඉල්ලුවොත් "අනේ මේකේ සල්ලි නෑ" උනත් පාවිච්චි කරපං කොල්ලෝ ඇන්ඩ්රොයිඩ් දුවන මූණත පිහදාන වර්ගයෙ ෆෝන් එකක්. 

බඩේ බත් ඇටයක් නැතත් කටේ නම් නරි වාදම්. අල්ලපු ගෙදර එකා එල්.සී.ඩී. ටීවී එකක් ගත්තොත් අපේ ගෙදරටත් එල්.ඊ.ඩී. ටීවී එකක් ඕනෙ මයි. එහා ගෙදර එකාට කාර් එකක් තියනවා නම් මූටත් එකක් ඕනෙමයි. නඩත්තු කිරිල්ල, යන වියදම් ගැන කිසිම අවබෝධයක් නෑ. ගොඩක් වෙලාවට ඒ ගන්න වාහනේ තමන්ගේ පහසුවට පාවිච්චි කරනවට වඩා වාහනේ පහසුවට ආරක්ෂාවට ඕන විදියට තමුන් ජීවත් වෙන එක කරන්නෙ. වැස්සක් වැස්සොත් තෙමි තෙමි යනවා වාහනේ එලියට ගත්තොත් තෙමෙන නිසා.

ඇත්ත, අපි එන්න එන්න දියුණු වෙන්න ඕන. ආසාවල් ඉෂ්ට කරගන්න ඕනේ. අපි හැමෝගෙම බලාපොරොත්තු තියනවා. එත් එහෙම කියල හිටිය තත්වෙනුත් පහලට වැටිලා අමාරුවෙන් ජීවත් වෙන්න අවශ්‍ය නෑ කියලයි මම නම් හිතන්නේ.කාර් එකේ යතුර අනිත් මිනිස්සුන්ට පේන්න කරකව කරකව අතේ තියන් ඉන්නෙ ගොඩක් වෙලාවට මධ්‍යම පාන්තිකයො. බෙන්ස් එකක් තියන එකාට වැඩිය මරුටියක් තියන එකාගේ ෂෝ එක වැඩියි. 

 රැල්ලට දුවන සමාජයේ සාමාන්‍ය මධ්‍යම පාන්තිකයා තමන්ගේ පවුලේ අඩුපාඩු සපුරගෙන අවශ්‍යතා ඉටුකරගෙන "රන් එක" දෙන්න පුදුම දුකක් විඳින්නෙ. ළමයින්ට උගන්නන්න වගේම උන්ට ලොකු තැන වලින් කන්න බොන්න සල්ලි දෙන්නත් , ගෙදරට නවීන පන්නයේ බඩු මිලදීගන්නත්, ගෙදර වියහියදම් කන බොන දේට මුදල් සපයන්නත් බිරිඳගේ ෂෝ ඕෆ් වැඩ වලට ගෙවන්නත්, ගමන් වියදම් සහ අනෙකුත් මෙකී නොකී ඔක්කොටම මුදල් උපයන්න පුදුම වෙහෙසක් දරන්න වෙනවා. රස්සාවක් කරන මනුස්සයෙක් නම් ඕටී ටිකක් වැඩිපුර කරන්නත් , පොඩි හොර වැඩක් කරලා ගතමන්ට් එකක් ගන්නත් සමහරු පෙළඹෙනවා. නිවාඩු දවසෙත් වැඩ කරන්න වෙනවා සමහර වෙලාවට.

  දරුවන්ට තාත්තල එක්ක ගතකරන්න තියන වෙලාව අඩු වෙනවා වගේම බිරිඳට අඹු සැමි සබඳතා වල අඩුපාඩු වීමුත් සිදුවෙනවා. ගෑණු, ළමයි  දාල පිට රට රස්සාවට යනවා සමහරු. බිරිඳට සැමියාගේ ආදරය උණුහුම අහිමි වෙනව වගේම දරුවන්ට ගරුකටයුතු විදියට සමාජ මගපෙන්වීම සිදුකරන පුද්ගලයත් අහිමි වෙනවා. මේවා කිව්වා කියල රෙදි උස්සගෙන එයි මට කෙලින්ඩ. නමුත් බොහෝ දෙනෙක්ට මුහුණදෙන්න වෙලා තියන යතාර්ථය මේකයි. බිරිඳ දාල රට ගියා කියල ඒ හැම ගෑනියෙක්ම වෙන මිනිස්සු එක්ක යනවයි කියල මම කියන්නෙ නෑ. හැම දරුවම නන්නත්තාර වෙනවා කියල තර්කයක් ගේන්නේ නෑ. එත් ඒ දේවල් වලට පෙළඹීමේ ප්‍රවනතාවය ටිකක් වැඩියි.

 

ලොකු තැන් වලින් කාලා ඒවා පොටෝ අරන් අනිත් උන්ට පෙන්නන, සිංහල කතාකරන්න අමාරු බව පෙන්නන, තැනකට ගියාම අලි ඔලුවෙන් හැසිරෙන්න දඟලන බහුතරය එදා වේල වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන මධ්‍යම පාන්තිකයො. සාමාන්‍ය සමාජයේ ඒ විදිහෙම මට්ටමක ඉන්න බහුතරය ඉස්සරහ මොකටද එහෙම "ලොකු සීන්" දාන්නෙ? එහෙම කළා කියල අමුතුවෙන් ලැබෙන දෙයක් තියනවද?

තමන්ගෙ මට්ටමට, ආර්ථික තත්වයට ගැලපෙන්න ජීවත් වෙන්න කිසි කෙනෙක් ලජ්ජා වෙන්න ඕන නෑ. මේ සමාජයේ හැම මනුස්සයටම තමන්ට ආවේනික වටිනාකම් තියනවා. ලොකු මිනිස්සු කියල පෙන්නන්න, ලොකු සමාජය අනුකරණය කරන්න , ඒ විදිහට හැඩගැහෙන්න ලොකු වෙහෙසක් දරන්න වෙනවා සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට. තමන්ගෙ වටිනාකම් ආරක්ෂාකරගෙන , තමන්ගෙ හැකියාවන් වලින් උපරිම ප්‍රයෝජන අරගෙන , නිහතමානීව අපි කව්රුත් මිනිස්සු කියල හිතල අනෙකාට ගරුකරන්න පුරුදු වෙලා, තමන්ගෙ මට්ටමට ජීවත් වෙන්න හැමෝටම පුළුවන් නම් මේ සමාජය බොහොම ලස්සන ප්‍රියජනක තැනක් වෙයි. ඒත් ඕක ඉතින් කවද වෙයිද කියල දෙයියෝ තමා දන්නෙ.