රෙද්ද පල්ලෙන් බේරෙන විජයග්‍රහණ සැමරුම්

‍

"ඊයෙ සම්පතා අපේ වත්ත පහල කජු ගස් ටිකේ හොරෙන් කජු අහුලනවා. වෙලාවට මම ගෙදර හිටියෙ. පොල්ලකුත් අරගෙන පස්සෙන් පැන්නුවා. අල්ලගන්න බැරි උනානෙ අපරාදෙ. යකෝ මුන් ඒ වෙලාවට දුවන්නෙ කඟවේන්නු වගේ.." අපේ ගමේ හිතවත් අයියා කෙනෙකු වසර ගණනාවකට කලින් කී කතාවක් ඒ. කතා නායකයාට "සම්පත්" කියලා නම දැම්මත් ඇත්ත නම ඒක නෙවෙයි.

 

දුප්පත්කම නිසාවට ඕ ලෙවල් වලින් ඉස්කෝලෙ ගමන නවත්තපු සම්පතාව ගමේ වැඩිහිටි මිනිස්සු සැළකුවේ රස්තියාදුකාරයෙක් විදියට. හවසට අපිත් එක්ක බෝල ගහපු ඒ ඉවර වෙලා කඩේ පැත්තෙ කවුරුහරි සිගරට් බොන මිනිහෙක් එනකල් "සිගරට් කොටේ" ඉල්ලගන්න හොරගල් අවුලපු සම්පතාව වැඩිපුර ආශ්‍රය කරනවට අපේ ගෙදර මිනිස්සුන්ගෙත් එච්චර කැමැත්තක් තිබ්බෙ නෑ. මොකක්හෝ අත් උදව්වක් ඕන උනු වෙලාවට සම්පතාව ගෙදර අඬගහගෙන ආවම ඌ දිහා පහන් හැගීමෙන් බලපු අපේ ගෙදර උදවියම "බෝල ගහන්න කතා කරන්න එන සම්පතා" දිහා බැලුවෙ නෝක්කාඩු සිතින්.

ඒ කාලෙ  යුද්ධෙ තියන වකවානුව. ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙලා මෝටර් කාර්මික ශිල්පෙ හදාරන අතරෙ ඒ අනුසාරයෙන් හමුදාවට බැඳෙන ආසාව කොතෙකුත් හිතේ තිබ්බත් එහෙම උනා නං ගෙවල් වලින් මාව දරුකමෙන් අස්කරන තත්වයක් තිබ්බෙ. යුද්ධ හමුදාවේ යාන්ත්‍රික බලගණයට දෙවැනි ලුතිනන් පට්ටමක් එක්ක එකතු වෙන්න තිබ්බ අවස්ථාව අපේ ගෙදර උදවිය බැනුම් වරුසාවකින් ව්‍යාර්ථ කරලා දැම්ම. පවුලේ එකම එකා වෙච්චි කරුමෙ ගැන ඒ දවස් වල අනන්ත දුක් උනා මට මතකයි.

 

ඉස්කෝලෙ යන දවස් වල පන්ති වල ඉගෙනගනිමින් ඉන්න වෙලාවල් වලම බෝම්බ පිපිරෙන සද්දෙ අහපු අපට , කලබලයක් සිද්ධ වෙන දවසට හිස් වෙච්ච දෙමළ පන්ති දකින අපට , බැරියර් අස්සෙන් වංගු ගගහ ඉස්කෝලෙ ගිය අපට යුද්ධෙ ගැන ඒ තරම් ලොකු බයක් චකිතයක් තිබ්බෙ නෑ. ඒත් අම්මල තාත්තල අපි ඉස්කෝලෙ ගිහිං එනකල් පපු වල කොච්චර බිත්තර තම්බන්න ඇතිද කියල තේරෙන්නෙ දැනුයි. යුද්ධෙට යාගන්න බැරි වෙච්ච ඇරියස් එක ලාවට හරි කවර් කරන්න කීප වතාවක්ම ලේ දන් දුන්න මතකයි.

යුද්ධෙට යන්න තියන කාලකන්ණි ආසාව සහ ඒක කරගන්න බැරි වෙච්ච  නිසාවටදෝ මන්ද යුද්ධය සම්බන්ධ චිත්‍රපට, වාර්තා වැඩසටහන් වලට ඇබ්බැහියක්  අදටත් තියනවා. කල්‍යාණමිත්‍රලාගෙන් යුද්ධය ගැන වචනයක් ගන්නෙත් බොහොම අමාරුවෙන්. උන්ගෙ ටැක්ටික්ස් , අවිආයුධ ගැන බොහොම නිහඬ ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරද්දි ඉන්ටනෙට් එකෙන් බලාගෙන "ඩෝරා","ගන් බෝට්" ගැන අපි පොර ටෝක් දෙනවා.(පුදුමයි කල්‍යාණ මිත්‍රයා ඔය ලියන ටික වත් යුද්ධෙ ගැන ලියනවා. ඔය සම්බන්ධයෙන් ඇහුවම "කළුවරේ පොල් බෑය දික්කරන"ටයිප් හිනාව දාල මගාරින එකා ඔය) නවීන ආයුධ ,යුද්ධ උපක්‍රම ගැන කතාකරලා අපි පෙන්නන්නෙ  අපේ තියන හිස් කම තමයි ඉතිං. විචාරකතුමා සහ කමියා ලියන යුද්ධ ලියවිලි සහ ටියුටෝරියල් වලිනුත් ඒ හිස්කම පුරවන්න ට්‍රයි කරනවා මං. යුද්ධෙට ගියා නං පඩංගු ලියන සජ්ජෙක් නොඉන්නත් තිබුණ. යුද්ධෙ හැටි එහෙමයි.

මගෙ පොර ටෝක් ඇති. කෝ මේ සම්පතා?

දවසක් ඉගනීම් වැඩකට ගිහිං ගෙදර එනකොට සම්පතා අපේ ගෙදර ඇවිත්. වෙනදට ඌව සතේකට මායිම් නොකරපු අපේ මහ ජෝඩුව ඌත් එක්ක ලොකු කතාවක්. විස්කෝතු පීරිසියකුත් පෙරටු කරගෙන තේ එකකුත් මූ වෙනුවෙන් රවුම් මේසෙ උඩට වැඩලා. මේ මොන ප්‍රාතිහාර්යයක්ද? වෙනද සම්පතාට බණින අපේ ගෙදර එවුන්ට පිස්සු හැදිල වත්ද? මං ආව කියල වත් ගානක් නෑ.  කිට්ටු කරල බැලුවමයි වැඩේ මීටර් උනේ. සම්පතා "ආමි" එකට යන්න සාමවිනිසුරු සහතිකයක් ගන්න ඇවිත්. අපේ ජෝඩුවට වැඳලා "ගිහිං එන්නං" කියාගෙන එලියට බැහැපු සම්පතා දිහා ඒ දෙන්න බලාගෙන හිටියෙ පුදුමාකාර දයාබර හැගීමක් හිතේ තියාගෙන කියල මට දැනුනා. මගෙත් පපුව "හෝස්" ගාල ගියා. "යුද්ධෙට ගිය බොහෝ දෙනෙක් ආවේ පෙට්ටියෙන්" කියන තියරිය අපේ හිත් වල පැළපදියම් වෙලා තිබ්බ නිසා වෙන්නැති ඒ..

යුද්ධෙට ගිය සම්පතා කාලෙන් කාලෙට නිවාඩුවට ගමේ ආවෙ රජෙක් වගේ. කැමා ටීෂර්ට් එක ගහල සුද්දා වගේ ගෝල්ඩ්ලීෆ් එක ලෝඩ් කරගත්තු සම්පතාගේ යුධ වාර්තාකරණය අහන්න අපි හැමෝම ඌව වටකරගත්ත. වෙනද "ඕයි සම්පත්" කියල ඌව අමතපු ගමේ වැඩිහිටි මිනිස්සු කටපුරා ඌට "පුතේ" කියල කතා කළා. අපිත් ඌව දැක්කෙ "මහා වීරයෙක්" විදියට. ලස්සන කෙල්ලෙකුත් කොහෙන්දෝ උස්සගෙන ඇවිත් කසාද බැඳපු සම්පතා පොඩියට ලස්සනට ගේකුත් හැදුව. නිවාඩුවට ගමේ ආවම හැමෝඑක්කම සුහදව යුද්ධෙ ගැන කතාකරපු සම්පතා වටේම කරක්ගැහුවෙ උගෙ අළුත්ම "පල්සර්" බයිසිකලෙන්.

"වත්තෙ යනකොට දාන්න මාමෙ" කියල අපේ තාත්තට ජංගල් බූට් දෙකකුත් සම්පතා දීල තිබ්බ.  සම්පතාගෙන් ඉල්ලගත්තු කැමා ටීෂර්ට් එකක් පාරෙ ඇඳන් ගිය කොල්ලෙක්ට  , පොලිසියෙන් "ඔව්ව ඇඳගෙන බෝක්කු උඩ බීඩිය ගහල ඇඳුම පාච්චල් කරන්නෙපා යකෝ" කියල  කණේ පාරකුත් දීල කමිසේත් ගලෝල තිබ්බ මතකයි. 

 පොඩි පිහි තලයක් හදාගන්න ඒකෙ මිටට ගහන්න   "ෆයිව් සීරෝ" හිස් කොපුවක් ඉල්ලගන්න සම්පතා පස්සෙන් ගිය කොළු කුරුට්ටෝ ඒ දවස් වල ඕන තරම්.ඌ සාක්කුවෙ තිබිල ඇදල අරගෙන පෙන්නපු "රම්බෝ පිහි" අපිත් ආසාවෙන් අරගෙන බැලුව. උගෙ ගෙදර සාලෙ ආමරියක් වගේ. පොඩි උණ්ඩේ පටන් කාලතුවක්කු උණ්ඩය දක්වා "V" ශේප් එකට පෙළගස්සපු හිස් පතරොම් කොපු දිලිසෙන්න පොලිෂ් කරලා එව්ව උඩට ලී උණ්ඩ සෙට් කරලා .ඒ කාලෙ කවුරුහරි සිගරට් එකක් බොනකල් බලන් ඉඳල කොටේ ඉල්ලන්න කඩේ ගාව හොරගල් අවුලපු සම්පතා පසුකාලීනව වටේ ඉන්න කොල්ලො කුරුට්ටන්ට ලෝබ නැතුව ගෝල්ලිප් පැකට් එක දික් කරන්න පුරුදු වෙලා තිබ්බ මතකයි. සම්පතා ගමේ ගෙවපු ෆැබියුලස් ජීවිතේ දකිද්දි "සූසා කොටියෙක්ගෙ" මිෂන් එකට කලින් ප්‍රභාකරන් එක්ක එකට ගනිපු "අසදෘශ ඩිනර් එක" ගැන හිතට නොආවාම නෙවෙයි.

 

කොහොමින් කොහොමින් නමුත් ජීවිත ලක්ෂ ගානක් මැද්දෙන් යුද්ධෙ ඉවර උනා. සම්පතාලා යුද්ධ වීරයෝ උනා. විපක්ෂයේ උන් ඉරිසියාවේ පැලෙද්දී, යුද්ධයේ ආඩම්බරකාර පියවරු පපුවට තඩිබාගනිද්දී , ෆෝසස් තුනේ ලොක්කෝ තරු පටි ගහගනිද්දි, රටේම මිනිස්සු රතිඥ්ඥා පත්තු කරද්දි සම්පතා පැත්තකට වෙලා ඒ දිහා බලා ඉන්න ඇති. උගෙ වෙලාව හොඳකම නිසාවට අතපය හතර අඩු නැතුව යුද්ධෙ ඉවරයක් දකින්න ලැබුනත් ඒ දේවල් අහිමිවෙච්ච කොල්ලො, තමුන්ගෙ මිනිහ නැති වෙච්ච ගෑණු, තාත්තා නැති වෙච්ච ළමයි ,  ඒ හැමෝම එදා මුහුදට යවපු "හිස් මල්ටිබැරල් රවුන්ඩ්ස්" දිහා ආසාවෙන් සන්තෝසෙන් බලන් ඉන්න ඇති. ආ... එච්චරකල් පටි තදකරගෙන හිටපු අපිත්...

ආයෙත් දවසක මං  කොහේදෝ ගොහිං ගෙදර එන වෙලාවක මෙන්න ආපහු සම්පතා අපේ ගෙදර රවුම් මේසෙ ඉස්සරහ තාත්තත් එක්ක. "හමුදාවෙන් අස් උනා, ජෝබකට යන්න මාමගෙන් සහතිකයක් ගන්න.." . යකෝ මූට පිස්සුද? යුද්ධෙ තියනකල් මරණය පෙනි පෙනී යුද්ධ කරපු එකා.. හොඳට ආතල් එකේ ඉන්න පුළුවන් කාලෙ එකෙන් අයින් වෙනවා. "උඹට පිස්සුද?" . "බේසික් එක විතරයි අප්පා, "මරබිය දීමනා"( ක්‍රියාන්විත රාජකාරි දීමනාව වෙන්ටැ) , අන්ලිමිටඩ් යුනිෆෝම්, සිගරට් , ඇපල්, මිදී, සැළකිලි මුකුත් නෑ. උදේ ඉඳන් රෑ වෙනකල් එක එක වැඩ. කුළී කාරයො වගේ .. ඊට වඩා හොඳයි රස්සාවක් කරනවා ". 

ඔන්න රණවිරුවාට උදාවෙලා තියන තත්වෙ. මරණය පෙනිපෙනී අවුරුදු ගානක් යුද්ධ කරපු එකාට යුද්ධෙට අයිතිවාසිකම් කියන මහඑවුන්ගෙ සැළකිල්ල.  සම්පතා පොඩි ජොබක් කරනව දැන්. ඉස්සර තරමට කලඑළියට නැතත් ඌ යාන්තම් ලෙවකාගෙන ජීවත් වෙනව. තාමත් මහඑකාල යුද්ධෙ ගෞරවේ බෙදාගන්න වලි කනව. අවුරුද්දකට සැරයක් යුද්ධටැංකි, කෆීර් ඇරලා කොඩි උස්සල පැයගණන් වරුණාව කියවනව. සමහරු ඉටිපන්දම් පත්තු කරනව. පත්තර වල මහා ඉහළින් පොල්ගෙඩි අකුරෙන් "රණ විරුවෝ" ගැන මතකසටහන් තියනව. 

සම්පතාල ....තුට්ටු දෙකට වෙන රස්සාවල් කරනව. අතපය කඩාගත්ත කොල්ලො, රෝද පුටුවල නළුනිළියෝ බාගෙට හෙළුවෙන් උපන්දින සමරන්න රණවිරු සෙවණට එනකල් ආසාවෙන් බලන් ඉන්නව.( හැබැයි උන් ගියාට පස්සෙ ඒ ජවුසන්  බලල ස්වයං වින්දනේ යෙදෙන්න වත් සමහරුන්ට අත් නෑ..)  මැරිච්ච කොල්ලො පස් යට දිරද්දී උන්ගෙ අඹුදරුවො උඩ බලාගෙන හූල්ලනව, හමුදාවල ඉන්න කොල්ලො? අගල් කපනව, බත් විකුණනව, රේස් පදින්න වැලි කොට්ට ගහනව, පාරවල් අතුගානව.

 

වරෙව් රණවිරු සැමරුමට. අරං වරෙන් ඉටි පන්දමක් ගෙනත් පත්තු කරලා ගහගනිල්ලා *කේ . ගනිං ජාතික කොඩිය .. රෝල් කරලා ඒකත් ගහගනින් *කේ . රෙද්ද පල්ලෙන් බේරෙන යුධජයග්‍රහණ සැමරුම්... රණවිරු සෑ හැදුවට , ස්මාරක හැදුවට, උත්සව තියල සිහිපත්කළාට වැඩක් තියනවද? "ඒ ශ්‍රේෂ්ඨ රණවිරුවන්" කියල වචනෙන් වචනෙට කියවන , පපුවට ගහගන්න, විජයග්‍රහණයට අයිතිවාසිකම් කියන යුද්ධෙ කරපු කොල්ලො වෙනුවෙන් මොනවද කළේ ? යුද්ධෙන් පස්සෙ ඒ යුතුකම් හරිආකාරව ඉටුවුණාද? එහෙම වෙනව නම් ඇයි කොල්ලො හමුදාව අතෑරල යන්නෙ? මැරුණු කොල්ලන්ගෙ ගෑණු දරුවො ගැන හරිආකාරව හොයල බලනවද? යුධමානසිකත්වය නිසා මානසික ආතතියට පත්වෙච්ච සෙබළුන් පුනරුත්ථාපනයකිරීම වෙනුවෙන් මොකක්ද ක්‍රියාත්මක වෙන වැඩපිළිවෙල? ඉතුරුවෙලා ඉන්න උන් ටික රඳවාගන්න උන්ගෙ තත්වය උසස් කරන්න මොනවද කරල තියෙන්නෙ?

 කොටි සැමරුම් මර්ධනය කරන්න කලියෙන් , අපි අපේ එවුන්ට සලකල ඉන්න ඕන. දේශපාළුවෝ යුද්ධෙ දිනපු දවසෙ ඉඳන් මේ වනතුරු ඒ ජයග්‍රහණය වේසකමේ යැවුවා මිසක් උන් වෙනුවෙන් කරපු ඇති ලබ්බක් නෑ...