එතකල් ඉස්පාසුවක් දෙන්න...

බ්ලොග් යාලුවෝ... අමුතුම සම්බන්ධතාවයක්... මිතුදමක්... මතවාද ඝට්ඨනයක්...රසවින්දනයකට අලුත් අරුතක්... දිවියට දැනුම සහ අත්දැකීම් එකතුකරගැනීමක් ... බ්ලොග් කියවන්නට සහ ලියන්න පටන්ගන්නට අඩිතාලම දාපු, දිරිගන්වපු මගේ අතීසාර මිත්‍රයා "මුද්දා"  මුලින්ම කියපු කතාව මතකයි...

 

"සජ්ජා.. ෆේස්බුක් කියන්නෙ මොන %^^*&^%ද බං. පොඩ්ඩක් බලපන් බ්ලොග් ලෝකය දිහා. අමුතුම දෙයක්. ඇබ්බැහි වෙනවා... දාල යන්න හිතෙන්නෙ නෑ.. නොබලා ඉන්න හිතෙන්නෙ නෑ... බලපන් බොරුද කියල.. බ්ලොග් වැඩේට සෙට් උනොත් උඹ ආයෙ ෆේස් බුක් යන්නෙ නෑ..."

කතාව සහතික ඇත්ත. බ්ලොග් කෙරුවාවට ආවට පස්සෙ බුකිය නිකන්ම අතෑරලා දැම්ම වගේ වැඩක් උනේ. බ්ලොග් ලියන සහෝදර සහෝදරියෝ ලියන දේවල් කියවන්න රසවිඳින්න ඒ දේවල් අගයන්න, විවේචනය කරන්න, මතවාදීව ගැටෙන්න ලැබුණු ඒ අවස්තාව මම නම් දකින්නෙ වාසනාවක් විදියට. මම කැමති, මම ආස බ්ලොග් ටික නොවරදවාම බලන පුරුද්ද සහ අඩුම ගානේ ඇවිත් ගියා හරි දැනෙන්න වචනයක් කොටලා යන පුරුද්ද මොන සම්බන්ධතාවයක් නිසා ආවද , ඒ සම්බන්ධතාවය සහ ඇබ්බැහිය කොහොම ගොඩනැගුනද කියනඑක මට නම් අදටත් ප්‍රහේළිකාවක්.

සමහරු වැරදි විදියට දැක්කත් ඒ සම්බන්ධතාවය ඉන් එහාට ගිහින් පෞද්ගලික මිත්‍රත්වය දක්වා වර්ධනය වෙච්ච වෙලාවලුත් තියනව. නිකමට රෑට කෝල් කරලා "අඩෝ, මොකද මේ දවස් වල කරන්නෙ, මොනවද වෙන්නෙ" ආකාරයේ සංවාද සහ පොඩි පොඩි ගැදරින් වලදි සෙට් වෙන වෙලාවලුත් තියනව. ඒ වගේ අවස්ථා මිස් වෙච්ච වෙලාවල් වලදී වරදකාරී හැගීමකුත් හිතට ආපු අවස්ථාවලුත් තියනවා. බ්ලොග් ලිවිල්ලට දිරි දීපු සහ මගේ ප්‍රොෆයිලය කොන්දේසි විරහිතව එකලස් කරලා දීපු අටම් අයියගෙ (අර පිට් එකද මොකද්ද වැඩි කමට දැන් ආමන්ත්‍රණය කරන "අටමගේ")  වැඩේට එන්න බැරිඋන හේතුවත්  මේ අන්තිමට කියන්න යන කාරණාවට අදාලයි.

 

බ්ලොග් ලෝකයේ හිතවත්කම් කොන්දේසි විරහිතව වර්ධනය වෙන්න හේතුව මට නම් හිතෙන විදියට බුකියේ තියන බොරු සෝබන, ස්ටේටස් මෙතනට ප්‍රධාන ලෙස අදාළ නොවීම වෙන්නැති. නොදුටු, කිසිදා හම්බ නොවුනු , ලියවිලි සහ නිර්මාණ වලින් විතරක් දැකපු අපි සමහරු අමුතුම විදියේ සහෝදර කමකින් බැඳිල. ඒ දේවල් වලට කොන්දේසි නෑ. ඒ නිසාම වෙන්නැති මේ තරමට ලෙංගතු බවක් ඇතිවෙන්න හේතුව.

මම නම් පුද්ගලිකව අහුවෙන හැම බ්ලොග් එකක්ම බලන එක පුරුද්දක් කරගෙන ඉන්න එකෙක් . කියන්න තියන දේ කෙලින්ම අදහසක් විදියට කියලත් ඇති. මගේ රසවින්දන පරාසයේ  හැටියට අගය කළයුත්ත අගය කරලත් ඇති.  දවසගානෙ ඉස්පාසුවක් ලැබුණු වෙලාවට හැම බ්ලොගේකටම රිංගල බලන පුරුද්ද අන්තිමට ඇබ්බැහියක් උනා. දන්න සහ නොදන්නා හැම ලබ්බටම හොට දාන්න ගිහිං "කිච" වෙච්ච වාරත් අනන්තයි අප්‍රමානයි.

 

ජනේරුවේ පටන් අරගෙන පෝස්ට් 30ක් විතර දාපු මගේ මෙව්වඑක බලන්න ගොඩ දෙනෙක් ගොඩවැදුනබව මම දන්නවා. හැබැයි ඕකෙ පැත්තක තියන වීව් කවුන්ට් එක නං ඔච්චර වැඩි වෙලා තියෙන්නෙ පිට කට්ටිය බලපු සැබෑ ගානෙන් නෙවෙයි. මම දන්න විදියට මගේ එකට මමම රිංගපු එව්වත් ඔය කවුන්ට් එකට එකතු වෙනවා. ඒ හින්ද ඕකෙන් බාගෙට බාගයක් මම ආපු වාර ගණන්.

මෙච්චර වටේ යන්නෙ මේක ලියන එක නවත්තනව කියන්න නෙවෙයි. අමාරුවෙන් පටන් අරගෙන ඇබ්බැහියක් දක්වා වර්ධනය වෙච්ච මේ වැඩේ කොහොමටවත් නවත්තන්න මට බෑ. මේ දවස් ටිකේ බ්ලොග් අතරෙ රවුම් ගහන්න බැරිවුනු නිසා බොහොම රසවත් සහ වැදගත් දේවල් මිස් වෙන්න ඇති. සමහර සහෘදයෝ "මොකෝ උඹ සද්ද නැත්තේ" කියලත් අහල තිබ්බ නිසා මේ ගැන දැනුවත් කරන එක යුතුකමක් විදියට දැනුන නිසයි මේ ටික ලියන්නෙ.

ඔන්න සජ්ජත් එහෙනං අන්තිමේදි තාත්ත කෙනෙක් උනා. අපූරු පුංචි කෙලි පැටික්කියක් දැන් අපේ ගෙදර කිරි උරනවා, චූ දානවා, කක්ක දානවා , හීනෙන් කෙඳිරිගානවා සහ "ඔහෑ .. ඔහෑ.." කියලා අඬනවා ... ඒ දේවල් ළඟටම වෙලා බලාගෙන අමුතුම නුහුරු ආදරණීය අත්දැකීමක් විඳින ගමන් පුංචි කෙල්ල වෙනුවෙන් මේ දවස් ටිකේ ළඟටම වෙලා ඉන්න මට වෙන රාජකාරි කොරන්න හිතෙන්නෙම නෑ...  

 හිතේ තියන දේවල් කවියක් , සිංදුවක් විදියට වචන වලට පෙරලන්න මගේ ඇති කවිකාර කමකුත් නැති නිසා තමයි මේක ලිව්වෙත්. මේ ටිකේ මේ අමුතුම ආදරණීය අත්දැකීම බිරිඳත් එක්ක  විඳගන්නම්.  අයෙත් ටික දවසකින් ඉස්පාසුවක් ලැබුනම මොකක්හෝ පිස්සු මරගාතයකුත් ලියාගෙන කට්ටිය හම්බවෙන්න එන්නම්. එතකල් ඉස්පාසුවක් දෙන්න... කට්ටියටම ජයවේවා...