වෙසක්
මාසෙත් ලඟයි. මාසෙ වගේම වෙසකුත් බොහොම ලඟයි. ගමේ මළගෙයක්
වෙලා මළගෙදර ඉවර උනාට පස්සෙ පාලම්කොඩි ගලවන කොල්ලො දෙන්නෙක් එක්ක කයිවාරුවක් ගගහ
හිටියෙ මේ වෙසක් එකට මොකද්ද කරන්නෙ කියන කාරණාව ගැන.
කැරකෙන
කූඩුවක් හදනවද, දන්සලක් දෙනවද, ගමේම මිනිස්සුන්ට එකම මෙෂර්මන්ට්
එක දීල අටපට්ටම් පෝලිමක් පාර දිගට එල්ලනවද , එහෙමත්
නැත්තං තඩි අටපට්ටමක් හදල පොලිතින් වලින් කවර් කරලා හන්දියේ එල්ලනවද කියල. යකෝ පුදුමේ කියන්නෙ මුන් එකෙක්ටවත් එහෙම වැඩක බරක් අරන් කරන්න කොන්ද
පණ නෑ. නිවාඩු නෑ අයියෙ, හෙන
බිසි අයියෙ, සල්ලිත් නෑ අයියෙ.
නෙදකින් විතරක්. යකෝ සල්ලි තිබිලද අපි ඔව්ව කොලේ ඒ දවස්
වල. පවුල්කාරයෙක් වෙලත් මට තියන අමාරුව මුන්ට නැති හැටි. තොපිට බැරි නං මට මොකෝ.(එහෙම කියලත් බෑ. මොකක් හරි කෙමනක් අටවන්න ඕන මේ පාරත්)
ඇටෙන්
පොත්තෙන් ඇවිත් බයිසිකල් කටුවක් පදින්න පුරුදු වෙච්ච කාලේ ඉඳන් අපේ සෙට් එක
දන්සැල් කන්න ගියා බයිසිකල් වල. රෑට වෙසක් බලන්න ගියා ලෑන්ඩ්මාස්ටර් (අත් ට්රැක්ටර්)වල. ඒ සම්බන්ධ අත්දැකීම් අනන්තයි අප්රමානයි. බයිසිකල් වල දන්සැල් කන්න යනකොට ප්ලාස්ටික් බෝතල් බෑග් එකක දාගෙන
යන්නෙ. බීම දන්සැල් වලින් ඉල්ලගෙන පුරවගෙන පස්සෙ ආයේ
බොන්න. කොලිටි බීම දෙන තැන්වලින් තමයි බෝතල් පුරවගන්නෙ. නිකන්ම "පච්ච වතුර" මොකට
පුරෝගන්නවද. බයිසිකල් වලින් දන්සැල්ම කන්න බලාගෙන යන අපි
වගේ පොඩි කොල්ලො කුරුට්ටොන්ට දන්සැල් දෙන පින්වත්තු කොඩිය අල්ලන්නෙත් නෑ ගොඩක්
වෙලාවට. අපිව ගණන් ගන්නෙත් නෑ.
අපිට මොනා කොඩිද? කොඩි ඇල්ලුවත් නැතත් බලෙන් ඉල්ලගෙන හරි
බොනවා බීම.